Współczesna wiedza o Bogu, Ewolucji, sensie życia człowieka.
Metodologia duchowego doskonalenia się.

Ekopsychologia/Dhjana

Dhjana

Dhjana to stopień treningów medytacyjnych, doprowadzających do Samadhi.

Medytacja to praca świadomości, skierowana na jej rozwój na drodze do Doskonałości, Zjednoczenia się ze Stwórcą. Medytacja jest praktykowana na trzech stopniach rozpatrywanego schematu.

Na stopniu dharana adept m. in. uczy się rozlewać świadomość w tym, co najsubtelniejsze i najpiękniejsze ze świata materii. Poprzez takie zestrajanie się umacnia się on w gunie sattwie.

A dzięki pracy z Boskim Jidamem adept może od razu wejść w kontakt z Przejawem Boskiej Świadomości poznając Samadhi.

Na stopniu dhjana odbywa się praca, skierowana na wzrost, powiększenie świadomości, na pozyskanie siły w subtelności.

Na kolejnym stopniu wysiłki będą skupione na współdziałaniu indywidualnej świadomości ze Świadomością Wszechświatowego Boga i Zjednoczeniu się z Nim.

W ramach dhjany najskuteczniejsza jest praca medytacyjna na specjalnych miejscach mocy — na obszarach powierzchni Ziemi, które mają dla człowieka znaczenie pod względem energetycznym. Wśród mnóstwa takich miejsc powinny być wybrane te, które sprzyjają rozszerzaniu świadomości w najsubtelniejszych eonach. Prawidłowo dobrana kolejność takich miejsc zapewnia łatwość i prostotę rozwiązania najbardziej złożonych zadań prawidłowej "krystalizacji" — wzrastaniu świadomości pod względem ilościowym.

W tym samym celu można wykorzystać obciążenia sportowe na tle specjalnych technik medytacyjnych, "morsowanie", "bieg medytacyjny".

Strukturą organizmu, odpowiedzialną za medytację jest dolna "bańka percepcji" (termin Huana Matusa; zob. [10]), której najważniejszym sednem jest czakra anahata, żywiona energetycznie przez dolny dan tien (zespół trzech dolnych czakr).

Od samego początku treningów medytacyjnych i do pełnego zwycięstwa w Zjednoczeniu się z Pierwotną Świadomością trzeba stale pamiętać o tym, że główna zaleta człowieka polega na jego rozwiniętym sercu duchowym. Właśnie sercem duchowym człowiek początkowo jednoczy się z Bogiem, dlatego właśnie jego trzeba wszelkimi sposobami zachowywać w czystości i rozwijać.

Wszystko, co zostało powiedziane powyżej pozwala odebrać te słowa nie jako piękną metaforę, lecz jak całkiem konkretną wiedzę, jak praktyczne wskazówki w działaniu.

Rozpatrywane stopnie drabiny wstępowania duchowego przeznaczone są właśnie dla tego, żeby nauczyć się najpierw umieszczać świadomość w całości w oczyszczonej anahacie, następnie zapewnić wzrost anahaty wewnątrz ciała, a potem i poza jej granicami — w skali «kokonu», później Ziemi, a potem i poza jej granicami w eonach najwyższych.

W ten sposób powiększamy siebie jako Miłość.

Bóg jest Miłością, dlatego zjednoczyć się z Nim można tylko stając się również Wielką Miłością, Wielką Duszą (Mahatmą), składającą się z Miłości!

I innej opcji rozwoju siebie do Boskości, oprócz rozpatrywanych teraz przez nas stopni zasadniczych, — nie ma.