Współczesna wiedza o Bogu, Ewolucji, sensie życia człowieka.
Metodologia duchowego doskonalenia się.

Ekopsychologia/Miłość do ludzi

Miłość do ludzi

Miłość może i powinna przejawiać się tak w emocjach, jak i w czynach.

O miłości emocjonalnej już mówiliśmy i będziemy mówić poniżej. Teraz jedynie powtórzymy, aby szczególnie zaznaczyć to, że rozwijanie w sobie miłości emocjonalnej jest najważniejszą metodą doskonalenia duchowego. Właśnie poprzez to przeobrażamy siebie (jako świadomość) najpierw w Miłość Bogopodobną, a następnie w Boską, łącząc się, zlewając się z Bogiem.

Tę miłość nie należy mylić z pożądaniem — seksualną egoistyczną namiętnością.

Prawdziwa miłość także wcale nie jest podobna do słodzenia — parodii miłości, powstającej przy próbach właśnie zewnętrznej manifestacji miłości przy wolnym od tej emocji sercu duchowym.

Oznaką prawdziwej miłości jest brak w niej żadnych elementów przemocy, przymuszania. Inaczej ona staje się już nie miłością, lecz gwałceniem.

Miłość jest subtelna, czuła, nie zawiera domieszek egoizmu, egocentryzmu, ona opiera się na trosce o innego, o innych, a nie o siebie.

Ona powinna dojrzewać będąc wspierana przez prawdziwą wiedzę o Bogu i sensie życia człowieka.

Obrastając w wiedzę i doświadczenie, taka miłość staje się mądra.

W pomocy innym, obejmującej również walki dla ich dobra, a także poprzez specjalne sposoby medytacyjne — ona staje się mocna.

Miłość, Mądrość i Moc — oto trzy cechy Boga. Ten, kto doprowadził ich w sobie do Boskiego poziomu — łatwo wlewa się do Pierwotnej Świadomość kończąc swoją osobistą ludzką ewolucję. Dalej zaczyna się już istnienie już w charakterze aktywnej Części Boga-Ojca.

Jednak tę Drogę do Boskości nie można przejść, jedynie rozmyślając o Nim. Jest to długa i trudna praca nad przerabianiem siebie. Jest ona w pewnym stopniu podobna do pracy atletów, którzy przez wiele lat wytrwałego i ciężkiego treningu prowadzą do doskonałości swoje ciała. Jednak praca ze świadomością jest o wiele bardziej skomplikowana. Przy czym tu, jak i w sporcie, człowiek z reguły nie może osiągnąć wysokich wyników bez pomocy nauczyciela. Na Drodze duchowej takim nauczycielem może zostać ucieleśniony człowiek-Guru — ten, kto już przeszedł całą lub prawie całą Drogę i już zna osobiście Cel Drogi albo Guru może zostać sam Bóg, jak to było w moim życiu [9,15].

Uniwersalną metodą rozwoju siebie na Drodze do Doskonałości, którą nam stale proponuje Bóg jest karma-joga — doskonalenie siebie przez służenie Bogu, które się realizuje w pomaganiu ludziom w ich ewolucji. Konkretnie może to być niesienie wiedzy duchowej, elementarna nauka czytania i pisania, praca w nauce, w pedagogice, medycynie, sztuce, w budownictwie mieszkaniowym, produkcji odzieży, pożywienia, w handlu, przemyśle, w ochronie spokoju ludzi od ataków przestępczej ludzkie ohydy — wyrzutków Ewolucji. Ważne, żeby każdy taki rodzaj działalności był dokonywany nie dla siebie czyli interesownie, lecz dla pomocy ludziom w ich postępowaniu do Doskonałości, m. in. dla zabezpieczenia ich życia na Ziemi, w tej Szkole Boga.

Zasada karma-joga wcale nie oznacza koniecznie bezpłatnej pracy — byłoby to absurdem. Jednak ci, którzy zostali obdarowaniu pomocą, koniecznie powinni pomyśleć o wzajemnych darach. Ludzi, którzy nie odpowiadają na otrzymane dary — darami, Bóg zwie złodziejami (zob. Bhagawadgitę w [10,18]).

Warto również zaznaczyć, że szkodzące ludziom rodzaje działalności nie są karma-jogą i w żadnym stopniu nie mogą być prawe. Jest to np. produkcja i rozpowszechnianie napojów alkoholowych, tytoniu, innych psychodelików (zwanych nie całkiem adekwatnie «narkotykami»), udział w agresywnych wojnach, jakiekolwiek kazanie nienawiści, agresywności, każde prowokowanie ludzi na strach, zabójstwo zwierząt dla żywienia się ich ciałami albo wykorzystania zdartej z ich ciał skóry, niepotrzebne niszczenie roślin itd.

Zatem karma-joga, jako służenie Bogu, oznacza pomoc tylko w tym, co jest dobre, co stanowi dobro.