Współczesna wiedza o Bogu, Ewolucji, sensie życia człowieka.
Metodologia duchowego doskonalenia się.

Ekopsychologia/Dharana

Dharana

Dharana to utrzymywanie prawidłowej koncentracji. Prawidłowa koncentracja oznacza utrzymywanie indriji na Bogu. Innymi słowy jest to realny przejaw całkowitego dążenia człowieka ku Bogu, Zjednoczeniu się z Nim.

Jednak Bóg w aspekcie Stwórcy albo Ducha Świętego jest jeszcze niedostępny na tym stadium terminowania dla bezpośredniego postrzegania.

Pomoc w częściowym zaspokojeniu miłości-namiętności do Boga może przyjść dzięki pracy z Wizerunkiem konkretnego Boskiego Nauczyciela, jakim może się stać przykładowo Jezus lub Babadżi albo Sathya Sai — Ten, czyj realny Wizerunek w ostatnim wcieleniu jest nam dobrze znany.

Jeżeli długo utrzymywać ten Wizerunek twarzą w swojej anahacie na tle emocji najwyższej miłości do Niego, to stopniowo przychodzi stan kiedy to już nie ja patrzę na świat z anahaty, a patrzy On. Oznacza to "ożywanie" Jidama (tak się nazywa taki Wizerunek), częściowe Jednoczenie się z Nim.

Teraz można mieszkać w Jednoczeniu się z Nim w anahacie, albo też, przechodząc koncentracją do czakr głowowych, zwracać się do Niego we własnej anahacie — jak do Doradcy, Nauczyciela.

I to nie jest złudzeniem, lecz realnym wchodzeniem Boskiego Nauczyciela do stworzonego przez praktykującego Jego Oblicza. Może On stać się też Mentorem w medytacji, poprowadzi oddanego i kochającego ucznia poprzez swoją Świadomość — do Świątyni Wszechświatowej Świadomości Stwórcy.

«Jeśli potraficie przedstawić w swojej świadomości Oblicze Nauczyciela do całkowitej wyrazistości to możecie (się przenieść)… świadomością do Jego Świadomości i jak by działać Jego Mocą. Jednak w tym celu trzeba widzieć Oblicze Nauczyciela wyraźnie do najdrobniejszych szczegółów, żeby Wizerunek nie drżał, nie zniekształcał się, nie zmieniał zarysów, co często bywa. Jeżeli zaś po ćwiczeniach skupienia się udaje się uzyskać trwały Wizerunek Nauczyciela, to można mieć dzięki temu osiągnięciu duży pożytek dla siebie, najbliższych oraz dzieła.» [2]

«Was mogą zapytać, jak się określa wstępowanie na drogę służenia? Oczywiście, pierwszą oznaką będzie — wyrzekanie się przeszłości i całkowite dążenie ku przyszłości. Drugą oznaką będzie uświadomienie w (swoim) sercu Nauczyciela, nie dlatego, że «tak trzeba», ale gdyż inaczej się nie da. Trzecią będzie odrzucenie strachu, ponieważ uzbrojony przez Władcę jest niedosiężony. Czwartą będzie nieosądzanie, bowiem skierowany w przyszłość nie ma czasu na zajmowanie się odpadkami dnia wczorajszego. Piątą będzie wypełnienie całego czasu pracą dla przyszłości. Szóstą będzie radość służenia i zaofiarowanie całego siebie dla pożytku świata. Po siódme, będzie — duchowe dążenie do dalekich światów, jak droga sądzona.» [2]

Jeżeli praca z Jidamem nie wychodzi od razu to istotną pomoc wyświadczą treningi w stworzeniu przedstawień obrazowych. Mogą to być obrazy, pomagające rozwojowi czakr, zanurzanie się w błogie obrazy kontaktów z żywą przyrodą itp.

Do poprawnego rozwoju duchowego będą przyczyniać się jedynie obrazy, przepełnione uniesieniem harmonii, radości, subtelności, błogości.

Jako pomoc metodyczna mogą także posłużyć odpowiednie dzieła malarstwa, muzyki, artystycznej fotografii itp.